مداخله زودهنگام منجر به تأثیرات مثبت در افراد مبتلا به اتیسم می‌شود

روز جهانی آگاهی اتیسم یک روز بین المللی در 2 آوریل مصادف با ۱۴ فروردین هر سال است که کشورهای عضو سازمان ملل را تشویق می کند تا اقداماتی را برای افزایش آگاهی در مورد افراد مبتلا به اختلال طیف اتیسم در سراسر جهان انجام دهند. این توسط قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد تعیین شد.

«روز جهانی آگاهی از اتیسم»، در 1 نوامبر 2007 در شورا مطرح شد و در 18 دسامبر 2007 به تصویب رسید. امسال پانزدهمین روز سالانه جهانی آگاهی از اتیسم است.

این قطعنامه بدون رأی گیری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد عمدتاً به عنوان مکمل ابتکارات قبلی سازمان ملل برای بهبود حقوق بشر تصویب شد. روز جهانی اتیسم یکی از هفت روز رسمی سازمان ملل متحد برای سلامتی است. این روز خود سازمان‌های اتیسم را در سراسر جهان گرد هم می‌آورد تا در مواردی مانند تحقیق، تشخیص، درمان و پذیرش افراد دارای مسیر رشدی که تحت تأثیر اتیسم هستند، کمک کنند.

اختلال در یادگیری ناشی از همه‌گیری، سال‌ها پیشرفت را معکوس کرده و نابرابری در آموزش را تشدید کرده است. بسیاری از دانش‌آموزان مبتلا به اتیسم به‌ویژه آسیب جدی دیده‌اند و مطالعات نشان می‌دهد که به طور نامتناسبی تحت تأثیر اختلالات روتین و همچنین خدمات و حمایت‌هایی قرار گرفته‌اند که به آنها اعتماد دارند.

اختلال طیف اتیسم یک اختلال رشدی است که با عواطف رفتاری و ارتباطی مشخص می شود که بر توانایی فرد در جهت یابی در تعاملات اجتماعی تأثیر می گذارد و همچنین باعث ایجاد رفتارهای تکراری و محدود می شود.

اولین ظهور تاریخی کلمه “اتیسم” در سال 1911 توسط روانپزشک یوگن بلولر ساخته شد که از این اصطلاح برای توصیف مجموعه خاصی از علائم استفاده کرد که علائم ساده اسکیزوفرنی به عنوان یک کناره گیری شدید اجتماعی در نظر گرفته می شد.

به همین ترتیب، در سال 1943 بود که دکتر لئو کانر، روانپزشک کودکان، اتیسم را به عنوان یک اختلال اجتماعی و عاطفی در مقاله خود “اختلالات اتیسم در تماس عاطفی” توصیف کرد و در سال 1944 هانس اسپرگر “مقاله آسیب شناسی روانی اتیسم” را منتشر کرد و در آنجا توضیح داد.

اتیسم به عنوان یک اختلال در کودکان با هوش عادی که در مهارت های اجتماعی و ارتباطی مشکل دارند. این مقالات کمک مهمی به مطالعاتی بود که به طبقه بندی اتیسم به عنوان یک اختلال جدا از اسکیزوفرنی در سال 1980 کمک کرد.

در نهایت، مفهوم اتیسم به عنوان یک طیف در سال 2013 توسط “انجمن روانپزشکی آمریکا” در ویرایش پنجم “راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی” با ترکیب همه زیرمجموعه‌های اتیسم و شرایط مرتبط در یک دسته واحد، از جمله ویژگی های مختلف، شدت و تظاهرات علائم توسعه یافت.

اختلال طیف اتیسم (ASD) یک اختلال عصبی و رشدی است که بر نحوه تعامل افراد با دیگران، برقراری ارتباط، یادگیری و رفتار تأثیر می گذارد. اگرچه اتیسم را می توان در هر سنی تشخیص داد، اما به عنوان یک “اختلال رشدی” توصیف می شود زیرا علائم معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می شوند.

بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، راهنمای ایجاد شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای تشخیص اختلالات روانی از آن استفاده می کنند، افراد مبتلا به ASD اغلب دارای موارد زیر هستند:

• مشکل در برقراری ارتباط و تعامل با افراد دیگر علایق محدود و رفتارهای تکراری
• علائمی که بر توانایی آنها برای عملکرد در مدرسه، کار و سایر زمینه های زندگی تأثیر می گذارد

اتیسم به عنوان یک اختلال “طیف” شناخته می شود، زیرا تنوع گسترده ای در نوع و شدت علائمی که افراد تجربه می کنند وجود دارد.

افراد از هر جنس، نژاد، قومیت و پیشینه اقتصادی ممکن است به ASD مبتلا شوند. اگرچه ASD می تواند یک اختلال مادام العمر باشد، درمان ها و خدمات می توانند علائم و عملکرد روزانه فرد را بهبود بخشند. آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند که همه کودکان غربالگری اتیسم را دریافت کنند.

علائم اتیسم معمولاً در سن 2 یا 3 سالگی ظاهر می شود. برخی از تأخیرهای رشد مرتبط می تواند حتی زودتر ظاهر شود، و اغلب، می تواند در اوایل 18 ماهگی تشخیص داده شود.

تحقیقات نشان می دهد که مداخله زودهنگام منجر به پیامدهای مثبت در آینده برای افراد مبتلا به اتیسم می‌شود.

• یادداشت از: هانیه فکوری